It is with great pleasure that we extend our New Year Best Wishes to the Khmer people in Cambodia and around the world! This past year has marked progress for our people in so many ways. Foremost perhaps is the Khmer Rouge trial. For survivors of the Khmer Rouge regime this was a necessary step in the healing process, but also brought deep and difficult memories to the surface once again. While there are many frustrations with the tribunal process and bringing all responsible criminals to justice, it is important to realize that the trial represents a critical turning point for the new age Khmer civilization. All great civilizations must endure periods of great difficulty, but the real test is how they recover and emerge to lead the way for future generations. Understanding and reconciling the past is critical. However, a civilization that obsesses or dwells on the past is doomed to stagnation and decay. Great discipline of thought and behaviour is required to avoid this trapping and to move onward constructively to the future. The best gift that the elder Khmer generation can pass on to the younger generation is to help them to transform and restore the identity of the Khmer people from one of victimhood to one of capacity, pride and honour. In the wisdom and words of John Fitzgerald Kennedy (35th US President (1961-63), 1917-1963), “Let us resolve to be masters, not the victims, of our history, controlling our own destiny without giving way to blind suspicions and emotions.”
Another event that people around the world monitored closely in the past year was the Cambodia - Vietnam border issue which ultimately ended with the exoneration of the farmers who courageously protected their property, and indeed the Cambodian territory. If not for such acts of courage at the local level, Cambodia would certainly be weakened at the national level. Through the support, great sacrifice and leadership of Sam Rainsy, the spotlight of justice shone on the international stage to bring light to this vital issue. Congratulations to the farmers and to Mr. Sam Rainsy (Our Great Leader of the Sam Rainsy Party) for their victory in defending their beloved Country from forces outside and within! In a similar vein, it would be remiss to leap forward into the New Year without acknowledging King Norodom Sihamoni (Our Beloved Monarch), granting amnesty to Mr. Hang Chakra, a royal intervention that resulted in the prison release of the Editor-in-Chief for the “Khmer Machas Srok Newspaper.” Later in the year, HM The King was inducted into France’s ‘Académie des Inscriptions et Belles-Lettres’ for His patronage of the arts and support for archaeological preservation, particularly that of the Angkorean period. These and other endeavours of His Majesty The King are a source of great national pride. Also recognized in this past year was Member of Cambodian Parliament Mrs. Mu Sochua who received the Eleanor Roosevelt Award for leadership in human rights. In recent days she was also nominated to receive the Global Exchange Human Rights Award as the People’s Choice Award Honoree. BIG Congratulations to our wonderful Mu Sochua!
Looking forward, the Cambodian people have many positive things to look forward to in the New Year. For instance, the newly crowned Miss Cambodia in France, Solyanna Poeung, is an articulate young woman that will proudly represent the Khmer people at home and abroad. In the culinary world, people around the globe will partake in the pleasures of authentic Khmer cooking, thanks to the now famous cookbook ‘Au pays de la Pomme Cythère’, winner of prestigious Gourmand Award, authored by mother and daughter Sorey Long and Kanika Linden. Finally, in the world of technology, people around the world having internet access can now access Khmer Live TV for various Khmer cultural and fundraising events.
It is clear to see that in every walk of life, Khmer people are cultivating what will surely be a strong, just and thriving society. On that positive note, we would like to once again offer Best Wishes to all and everyone in the New Year, Year of the Tiger.
Be loud, stand proud, and may the Lord Almighty and His Gracious Angel Mondya-Devee bless all and everyone with Great 5 blessings!
And yes, may this New Year bring newly found Love and Compassion, Health, Happiness, Honour and Pride, and of course, Success!
Sincerely,
วันอังคารที่ 20 เมษายน พ.ศ. 2553
Action brings change -- bad or good
I wrote last week that Alexey Semyonov of the Sakharov Foundation and Professor Baktybek Abdrisaev of Utah Valley University called Kyrgyzstan Central Asia's only nation to have "forced regime change," both observing that its people are "willing to fight for their rights."
We each can profit from learning about the interconnections among seemingly unrelated events to draw lessons and build a better world. Change breeds change. The Kyrgyz situation will evolve further -- as will situations in Myanmar, Cambodia and elsewhere. Nothing shall remain the same.
But change doesn't always bring good things.
Ideas are the catalyst of action. People of different temperament patterns -- organizational consultant Dr. Linda V. Berens called them theorist, catalyst, improviser, and stabilizer -- seem essential for good thinking and action.
President Andrew Jackson advised: "Take time to deliberate; but when the time for action arrives, stop thinking and go in."
Action opens door to many possibilities: the good and the bad.
Two strong proponents of action, former British Prime Minister Winston Churchill and President Theodore Roosevelt, leave us with invaluable insights.
"I never worry about action, but only about inaction," Churchill said. "Success is not final, failure is not fatal: it is the courage to continue that counts" -- "going from failure to failure without losing enthusiasm."
"Do what you can, with what you have, where you are," Roosevelt said. "Get action. Seize the moment. Man was never intended to become an oyster." And: "In any moment of decision, the best thing you can do is the right thing, the next best thing is the wrong thing, and the worst thing you can do is nothing."
"You have enemies? Good. That means you've stood up for something, sometime in your life," Churchill said.
Roosevelt noted: "No man is worth his salt who is not ready at all times to risk his body, to risk his well-being, to risk his life in a great cause."
On April 7, the Kyrgyz people acted in Central Asia, and Asian parliamentarians petitioned Association of Southeast Asian Nations leaders meeting in Hanoi to sanction and expel Myanmar from ASEAN.
On that day, in Bangkok, Thai Premier Abhisit Vejjajiva proclaimed a state of emergency after the antigovernment red shirts, supporters of tycoon turned populist former Premier Thaksin Shinawatra, broke into the parliament building, sending legislators climbing over walls and cabinet ministers scrambling to get on a helicopter to be rescued.
Then came the April 10 violent clashes between the red shirts and the military: 23 protesters and soldiers were killed, some 900 were wounded.
Sopon Onkgara wrote in Bangkok's English language newspaper, The Nation, on April 13 that the red shirts were armed with M-16 and AK-47 assault rifles, M-79 grenade launchers and hand grenades as they faced soldiers "who got direct orders from politicians with no battle experience."
Gone from Thailand, apparently, is the idea of a parliament as a house for democratic debate. When angry demonstrators take to the streets, lawless riots usually ensue and mob rule's tyrannical, imperious and oppressive characteristics emerge.
Swedish expatriate journalist and author Bertil Lintner's "The Battle for Thailand: Can Democracy Survive?" in the July/August 2009 Foreign Affairs magazine reads: "The political crisis is best understood as a simple power struggle between two different groups of elites. ... Neither side could accurately be described as democratic. If Thaksin's tenure was characterized by undemocratic practices, his opponents are even more openly antidemocratic."
On April 15, The Washington Post editorialized: Three times in the past four years, the yellow shirts, opponents of Shinawatra's populist movement, created chaos in the streets of Bangkok and brought down Thailand's "democratically elected governments." Now the Vejjajiva government, "backed by the same alliance of the middle class, business and traditional elites, has itself been cornered by the same tactics."
"Neither side in Thailand's class-based political conflict is a paragon of democracy," the editorial stated.
Shinawatra "violated press freedoms and allowed massive violations of human rights by security forces. The root of Thailand's years of conflict, however, is the unwillingness of the old establishment to accept that (Shinawatra) has the support of the country's majority."
In neighboring Cambodia, Premier Hun Sen and his ruling Cambodian People's Party control the country with an iron fist. Main opposition leader Sam Rainsy told the Voice of America in July 2009 of his party's decision to abandon street demonstrations and protests -- tools guaranteed by domestic and international laws -- saying the party found it "much more constructive and effective" to bring change through "other mechanisms."
While Rainsy visited France, in January Sen's court sentenced Rainsy in absentia to two years in prison for uprooting Cambodia-Vietnam boundary posts. On Feb. 25, the Deutsche Presse Agentur reported Sen as saying, "This time the court sentenced (Rainsy) to jail -- no pardon this time" and "In the next election (in 2013) there will be opposition parties, but this person will not be there."
Sen said, "You must be jailed first, if you are brave enough to come and be jailed."
Today, Rainsy remains in France. His political actions in Cambodia may have to be postponed for a while. Former premier Prince Ranariddh had to foreswear political activities to be able to return to Cambodia from self-imposed exile in Malaysia.
The "sheep culture" that reigns in Cambodia does not help.
We each can profit from learning about the interconnections among seemingly unrelated events to draw lessons and build a better world. Change breeds change. The Kyrgyz situation will evolve further -- as will situations in Myanmar, Cambodia and elsewhere. Nothing shall remain the same.
But change doesn't always bring good things.
Ideas are the catalyst of action. People of different temperament patterns -- organizational consultant Dr. Linda V. Berens called them theorist, catalyst, improviser, and stabilizer -- seem essential for good thinking and action.
President Andrew Jackson advised: "Take time to deliberate; but when the time for action arrives, stop thinking and go in."
Action opens door to many possibilities: the good and the bad.
Two strong proponents of action, former British Prime Minister Winston Churchill and President Theodore Roosevelt, leave us with invaluable insights.
"I never worry about action, but only about inaction," Churchill said. "Success is not final, failure is not fatal: it is the courage to continue that counts" -- "going from failure to failure without losing enthusiasm."
"Do what you can, with what you have, where you are," Roosevelt said. "Get action. Seize the moment. Man was never intended to become an oyster." And: "In any moment of decision, the best thing you can do is the right thing, the next best thing is the wrong thing, and the worst thing you can do is nothing."
"You have enemies? Good. That means you've stood up for something, sometime in your life," Churchill said.
Roosevelt noted: "No man is worth his salt who is not ready at all times to risk his body, to risk his well-being, to risk his life in a great cause."
On April 7, the Kyrgyz people acted in Central Asia, and Asian parliamentarians petitioned Association of Southeast Asian Nations leaders meeting in Hanoi to sanction and expel Myanmar from ASEAN.
On that day, in Bangkok, Thai Premier Abhisit Vejjajiva proclaimed a state of emergency after the antigovernment red shirts, supporters of tycoon turned populist former Premier Thaksin Shinawatra, broke into the parliament building, sending legislators climbing over walls and cabinet ministers scrambling to get on a helicopter to be rescued.
Then came the April 10 violent clashes between the red shirts and the military: 23 protesters and soldiers were killed, some 900 were wounded.
Sopon Onkgara wrote in Bangkok's English language newspaper, The Nation, on April 13 that the red shirts were armed with M-16 and AK-47 assault rifles, M-79 grenade launchers and hand grenades as they faced soldiers "who got direct orders from politicians with no battle experience."
Gone from Thailand, apparently, is the idea of a parliament as a house for democratic debate. When angry demonstrators take to the streets, lawless riots usually ensue and mob rule's tyrannical, imperious and oppressive characteristics emerge.
Swedish expatriate journalist and author Bertil Lintner's "The Battle for Thailand: Can Democracy Survive?" in the July/August 2009 Foreign Affairs magazine reads: "The political crisis is best understood as a simple power struggle between two different groups of elites. ... Neither side could accurately be described as democratic. If Thaksin's tenure was characterized by undemocratic practices, his opponents are even more openly antidemocratic."
On April 15, The Washington Post editorialized: Three times in the past four years, the yellow shirts, opponents of Shinawatra's populist movement, created chaos in the streets of Bangkok and brought down Thailand's "democratically elected governments." Now the Vejjajiva government, "backed by the same alliance of the middle class, business and traditional elites, has itself been cornered by the same tactics."
"Neither side in Thailand's class-based political conflict is a paragon of democracy," the editorial stated.
Shinawatra "violated press freedoms and allowed massive violations of human rights by security forces. The root of Thailand's years of conflict, however, is the unwillingness of the old establishment to accept that (Shinawatra) has the support of the country's majority."
In neighboring Cambodia, Premier Hun Sen and his ruling Cambodian People's Party control the country with an iron fist. Main opposition leader Sam Rainsy told the Voice of America in July 2009 of his party's decision to abandon street demonstrations and protests -- tools guaranteed by domestic and international laws -- saying the party found it "much more constructive and effective" to bring change through "other mechanisms."
While Rainsy visited France, in January Sen's court sentenced Rainsy in absentia to two years in prison for uprooting Cambodia-Vietnam boundary posts. On Feb. 25, the Deutsche Presse Agentur reported Sen as saying, "This time the court sentenced (Rainsy) to jail -- no pardon this time" and "In the next election (in 2013) there will be opposition parties, but this person will not be there."
Sen said, "You must be jailed first, if you are brave enough to come and be jailed."
Today, Rainsy remains in France. His political actions in Cambodia may have to be postponed for a while. Former premier Prince Ranariddh had to foreswear political activities to be able to return to Cambodia from self-imposed exile in Malaysia.
The "sheep culture" that reigns in Cambodia does not help.
วิเคราะห์สถานะการณ์การเมืองไทยในปัจจุบัน
อบในการวิเคราะห์ จะใช้ทฤษฎีระบบ ของ ฮันติงตั้น มาใช้ อินพุท ปัจจัยนำเข้า ในปัจจุบัน ทุกองค์กร ใช้ รัฐธรรมนูญฉบับปี 2550 เป็นฐานในระบบ"นิติรัฐ" ดังนั้น เมื่อผ่านพ้นการเลือกตั้งมาแล้ว พรรคการเมืองที่ได้เข้าสู่อำนาจรัฐ จึงมี 6 พรรคการเมือง โดยมี พปช.เป็นแกนนำเพราะได้เสียงสูงสุดจึงได้ร่วมกับอีก 5 พรรคการเมืองจัดตั้งเป็นรัฐบาล โดยมี ปชป.เป็นพรรคการเมืองฝ่ายค้าน ดังนั้นในระบบนิติรัฐ รัฐบาลจึงมีความชอบธรรมที่สมบูรณ์ในการบริหารและปกครองบ้านเมืองในเวลานี้ โปรเซสซิ่ง กระบวนการบริหารและปกครอง ในขณะที่ทั้งฝ่ายบริหาร ฝ่ายนิติบัญญัติ และฝ่ายตุลาการ ในอำนาจทั้งสาม ของระบบประชาธิปไตยได้ดำเนินการปฏิบัติไป ก็เกิดมี"ขบวนการจัดตั้ง" คือกลุ่มพันธมิตรฯ ซึ่งเคยจัดตั้งในสมัยรัฐบาล ทรท.มาก่อนหน้านี้แล้วครั้งหนึ่ง มาในครั้งนี้ ก็ได้ดำเนินการคัดค้าน ต่อต้านแบบต่อเนื่อง โดยภาพรวมบ่งบอกถึงการ"แก้แค้น ต่อคุณทักษิณฯเป็นเป้าใหญ่" โดยอ้างเหตุผลว่า รัฐบาล พปช.เป็นนอมินีหรือตัวแทนของคุณทักษิณฯ "ข้อกล่าวหา"ที่มีต่อคุณทักษิณฯต่างๆนั้น ทั้ง คมช.และพันธมิตร หรือ ปชป.เมื่อเข้าสู่กระบวนการตุลาการแล้ว ในขณะนี้ปรากฏว่ายังไม่มีการตัดสินความผิดปรากฏชัดซักคดีเดียว โดยข้อกล่าวหาหมิ่นพระบรมเดชานุภาพนั้น ศาลท่านก็สั่งยกฟ้องไปแล้ว ซึ่งผิดกับแกนนำของกลุ่มพันธมิตร คือคุณสนธิฯได้โดนข้อหาหมิ่นประมาท ในการฟ้องกลับของผู้เกี่ยวข้อง ทำให้โดนศาลพิพากษาจำคุกไปแล้ว สองสามคดี ข้อมูลตัวนี้ในระบบนิติรัฐแล้วคุณทักษิณฯเป็นต่อในเกมส์การเมืองในปัจจุบัน ดังนั้น"แนวร่วม"ของพันธมิตร อันได้แก่ คมช.และ ปชป.จึงต้องเคลื่อนไหว เพราะเกรงในระบบดับเบิ้ลสแตนดารด์ของตุลาการภิวัตน์ ที่จะทำให้คุณทักษิณฯหลุดพ้นคดีความในข้อกล่าวหาได้ เกมส์การเมืองช่วงนี้ จึงเป็นเกมส์แพ้ ชนะ เพื่อล้มอำนาจรัฐ โดยระบบนิติรัฐ หรือ ระบบรัฐประหาร เพราะถ้า รัฐบาลอยู่รอด ฝ่ายพันธมิตรและแนวร่วม มีแนวโน้มที่จะเดือดร้อน อย่างน้อยแกนนำเช่นคุณสนธิฯมีสิทธิ์ติดคุกในคดีเก่าหรือใหม่ ส่วนทางด้านแนวร่วม เช่น คมช.ก็อาจถูกรื้อฟื้นคดีที่เกิดขึ้นในครั้งยึดอำนาจรัฐ โดยเฉพาะข่าวลือที่มีการเรียกเงินจากผู้ประกอบการต่างๆ และในส่วนของ ปชป.แน่นอนในผลกระทบคือการเป็นฝ่ายค้านที่ยาวนาน ทำให้สูญเสียผลประโยชน์ทับซ้อนลงไป รัฐบาล ในฐานะที่ต้องรักษาอำนาจรัฐไว้ให้อยู่กับฝ่ายตนโดยต่อเนื่องและยาวนาน ในอันที่จะสามารถเอื้อประโยชน์ต่อการบริหารการปกครองในผลประโยชน์สาธารณะและผลประโยชน์ทับซ้อนต่างๆ จึงต้องดำเนินการอย่างสุดกำลังความสามารถ เพราะถ้าฝ่ายของตนเองเพรี่ยงพล้ำลงไป หมดสิ้นอำนาจรัฐแล้ว ก็จะถูกรัฐบาลใหม่ที่เป็นฝ่ายตรงข้าม เล่นงานในระบบนิติรัฐเช่นเดียวกัน ในความเป็นจริงแล้ว รัฐบาลอาจใช้กลไกในการยุบสภา เข้ามาแก้ไขเหตุการณ์ ก่อนที่จะเลยไปถึงการให้ทหารเข้ามาทำการแก้ไขโดยการยึดอำนาจรัฐเหมือนครั้งก่อน ซึ่งบทเรียนในครั้งนั้น เชื่อว่ารัฐบาลต้องจำได้ดีและมีวิธีการในการแก้ไขเตรียมพร้อมไว้แล้ว ในกรณีแบบนี้ พรรคการเมืองคือ ปชป.ที่เป็นฝ่ายค้าน จะเสียเปรียบที่สุด เพราะถ้าเกิดการยุบสภาฯแล้ว พรรคการเมืองของตนเองก็ยากที่จะฟันฝ่าเข้ามาเป็นรัฐบาลได้ หรือเกิดการรัฐประหาร พรรคการเมืองตนเองก็ยากที่จะได้อำนาจรัฐโดยเบ็ดเสร็จตามไปได้ เพราะกลุ่มผลประโยชน์ทับซ้อนของทางทหาร ก็ต้องเข้ามาดำเนินการเอง ด้านรัฐบาล น่าจะต้องใช้เครื่องมือ กลไกรัฐทุกรูปแบบ เพื่อรักษาอำนาจรัฐเอาไว้ และรอให้คุณทักษิณฯพ้นคดี ในนามบ้านเลขที่111 ได้สิทธิ์กลับคืนลงสนามการเมืองต่อไป ซึ่งแนวทางเดินของรัฐบาลนี้ พันธมิตรและแนวร่วม มองเห็นชัดเจน จึงต้องร่วมมือกันสะกัดกั้นจนสุดกำลัง ดังนั้นการสาดโคลนในข้อกล่าวหาต่างๆ จึงพุ่งไปที่ ทรท.เก่า และพปช.เป็นหลัก คือ แยกกันตี ทั้งเรื่องสถาบัน เรื่องผลประโยชน์ทับซ้อน เรื่องการแทรกแซงองค์กรอิสสระและสื่อ และรวมถึงเรื่องคอมมิวนิสต์ ฯลฯ ในกระบวนการต่อสู้แย่งชิงอำนาจรัฐนี้ ทุกฝ่าย คือ ทั้งรัฐบาลและพันธมิต รวมทั้งแนวร่วม ต่างใช้ทฤษฎีการบริหารงานตามสถานะการณ์ หรือ คอนติงเจนซี่แปลน ถูกนำมาใช้ในลักษณะ "วันต่อวัน" ดังนั้น"ทีมงาน"ในด้านนี้ จึงต้องพร้อมและสลับซับซ้อนยิ่งนักในเวลานี้ สงครามการเมืองไทยนี้ คล้ายสงครามโลกครั้งที่สอง ในศึกมิดเวย์ ที่กองทัพเรืออเมริกัน กับ กองทัพเรือญี่ปุ่นรบประจัญบานกันด้วยเครื่องบิน ประสิทธิภาพใกล้เคียงกัน แต่ ผลแพ้ชนะ ตัดสินกันที่"เวลา" ในการขึ้นลงเติมน้ำมัน"เท่านั้น ในขณะที่"เวลา"ญี่ปุ่นผิด เครื่องบินดันลงเติมน้ำมันอยู่ แต่เวลาของอเมริกาถูก เติมน้ำมันเสร็จแล้วกำลังขึ้นบินอยู่ ญี่ปุ่นจึงแพ้ และอเมริกา ชนะ เพราะเวลา นี้เองในการรบทฤษฎีตามสถานะการณ์ เอาท์พุท ผลลัพธ์ ผลประโยชน์ และผลประโยชน์สูงสุด รัฐบาล มีอำนาจรัฐอยู่ในมือ ถ้าฉลาดเลือก ในการใช้เวลาที่เหมาะสม ลงมือโดยกลไกของรัฐแล้ว ซึ่งหมายถึงสามารถถอดสลักระเบิดในแต่ละลูกที่พันมิตรและแนวร่วม โยนใส่ได้ แล้วใช้เวลาที่ดีในการฉวยโอกาศเข้าโจมตี เช่นเวลานี้ ควรโจมตีหัวขบวนพันธมิตรก่อน โดยการหาหลักฐานการปราศรัย แล้วยื่นศาลให้พิจารณาในคดีหมิ่นประมาทเก่า ศาลก็อาจถอนประกันและจับเข้าคุกไป เป็นต้น ถ้ารัฐบาลใช้เวลาเหล่านี้ให้ดี เชื่อแน่ว่าจะสามารถ รบชนะในศึกครั้งนี้ได้ เพราะศึกครั้งที่แล้ว จีดีพี จาก 7.1 เหลือ 4.5 เงินของประเทศหายไปหลายล้านๆบาทไทย มาครั้งนี้ ศึกรอบสองเพียงแค่เริ่ม จีดีพีที่ สศช.คาดไว้ว่าจะโต จาก 4.5 ไปถึง 5 หรือ 6 นั้น กลับถอยหลังและอยู่กับที่คือ 4.5 เหตุก็เพราะพันธมิตรและแนวร่วมนี้เองเป็นผู้ก่อขึ้น เขากล่าวหาว่าเป็นรัฐโจร เป็นนักการเมืองโจร บริหารและปกครองบ้านเมือง รัฐบาลก็ใช้เวลานี้แหละโยนข้อหาพันธมิตรกบฏ เข้าให้บ้างจะเป็นไรไป แล้วแปลงร่างจากราชสีห์ มาเป็นสุนัขป่า เป็นโจรตามที่เขากล่าวหา รบแบบกองโจรนี่ ทั้งซุนวูและ เมาเซตุงเคยว่าไว้ รู้เรารู้เขา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครา เอ็งมาข้ามุด เอ็งหยุดข้าแหย่ เอ็งแย่ ข้าตี รบได้แบบนี้ ขนาดอเมริกายังพ่ายศึกเวียตนาม โจรภาคใต้ยังยื้อกับรัฐบาลได้ การรักษาอำนาจรัฐ ไม่ได้ด้วยเลห์ ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ ก็เอาด้วยคาถา รบกับพันธมิตรและแนวร่วม ต้องใช้รูปแบบการรบแบบกองโจรในเมืองนี่แหละ กองทหารถ้ากลายเป็นกองโจร นี่น่ากลัว รัฐบาลที่กลายเป็นกองโจร ยิ่งน่ากลัวกว่า รบชนะแล้วอย่าลืมหลั่งน้ำตา แสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งด้วย ต่อหน้าประชาชนคนไทยและบรรดามิตรประเทศทั้งหลาย ฮา |
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)